همسفر خسته ام از این همه راه

خسته از نای و نی و این همه اه

راه ، تکرار زمان است چرا

همسفر فاش بگو راز چرا

آری از ایینه ها نیست نشان

آن نشان های نهان نیست عیان

اندر این نبض زمان ، گیج منم

مات و مبهوت ِ دل ِ ریش منم

هوشیارم ز دل ِ خویش چرا

آن که مستم بکند ، نیست چرا

همسفر گرچه رهایم کردی

راست گو ، ره به کجا اوردی

نکند باز به من می خندی

زین که پروانه شدم می خندی

خنده کن تا که منم سوز شوم

بنواز تا که منم کوک شوم

ره به تنهایی من می گرید

همسفر ، باش ، دلم می گرید

خُنک ان روز که اندر پیش است

دل ِ زهر خورده ی من در نیش است

باش تا سایه ای بر من باشی

وین دل زخم ، تو ، مرهم باشی
 

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست

يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست
خم شد شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت عزيز تر از جان کشيدنی ست

من در فضای خلوت تو خيمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست
 

با شکستنت شکستم
عاشقم عاشقو خستم
پای تو موندمو ساختم
دل به هیچکسی نبستم
نه به عشقت نه به عشقم
قسم دروغ نخوردم
بازی بردرو باختم
به تو باختم و نبردم
وقت گریه هات دلم رو
به شب و شعله کشیدم
حقمو دادی و رفتی
من به هیچی نرسیدم
خیلی سخته دل بریدن
خیلی سادست دل شکستن
سخته عاشقونه موندن
دل به هیچکسی نبستن
چه عذابی که امروز
تورو دارم و ندارم
موندی تا ابد تو قلبم
اما رفتی از کنارم
 

آسمون دلم گرفته، تو ببار منم می بارم
روزگار تا کی جدایی؟ من دیگه طاقت ندارم

همیشه دلخوش اینم، تو میای دوری می میره
خوب می دونی وقتی نیستی گرد غم رو دل می شینه

زمونه آه دل من نذار پاگیر تو باشه
خط بزن خاطره هارو دلم از غصه رها شه

بسه این همه جدایی، کم بیار تا کم بیارم
اگه اون پیشم بمونه، هستیمو به پاش می ذارم

هر چی می کشم از جداییه،‌ دلگیرم از زمونه
قصه ی قلب خسته مو،‌ فقط خدا می دونه

دنیای من بدون تو،‌ جهنم و سیاهه
آرزوهای رنگیمم بدون تو تباهه

هر چی می کشم از جداییه
هر چی می کشم از جداییه

آسمون خستگیامو از رو شونه هام تو بردار
یه بارم تو مرهمی باش واسه دردم واسه غم هام

آسمون اشکای چشمام مث بارون بهاره
می دونم همین جدایی روز مرگمو میاره

آسمون غصه و غم هاش تو دل من خونه کرده
به خدا همین نبودش دلمو دیوونه کرده

روزای سخت نبودش هر نفس میده عذابم
یه بارم واسه یه لحظه نمیای حتی تو خوابم

هر چی می کشم از جداییه،‌ دلگیرم از زمونه
قصه ی قلب خسته مو،‌فقط خدا می دونه

دنیای من بدون تو،‌ جهنم و سیاهه
آرزوهای رنگیمم بدون تو تباهه

هر چی می کشم از جداییه
هر چی می کشم از جداییه
 

آدما از آدما زود سیر میشن
آدما از عشق هم دلگیر میشن
آدما رو عشقشون پا میذارن
آدما آدمو تنها میذارن
منو دیگه نمیخوای خوب میدونم
تو کتاب دلت اینو میخونم
یادته اون عشق روزها یادته
اون همه دیوونگی ها یادته
تو میگفتی که گناه مقدسه
اول و آخر هر عشق هوسه
آدما اخ آدمای روزگار
چی میمونه از شماها یادگار
دیگه از بگو مگو خسته شدم
من از اون قلب دورو خسته شدم
نمیخوای بمونی توی این خونه
چشم تو دنبال چشمای اونه
همه ی حرفای تو یک بهونست
اون جهنمی که میگن این خونست
 

سکوتت زيباست
اما گاهی اين سکوت انقدر طولانی میشه
که تصور می کنم ديگر نيستی تا جوابم رو بدی
کاش می تونستم دستاتت رو لمس کنم
و صدات رو بی آنکه چيزی بگی بشنوم
کاش می تونستم عشقت رو
از نگات بخونم
کاش . . .
اگه می دونستی که صدات نوازشگر روحمه
شايد اينقدر حبسش نمی کردی
کاش می دونستی
اما نمی دونی
نمی دونی که اکنون چقدر به تو محتاجم
و حالا دارم به جای خاليت می نگرم
و غرق در خيالات با تو بودن می شم وبه جای آروم گرفتن
بيشتر از پيش غمگين تر می شم
اشکهام سرازير می شه و مسير هر روزه شون رو طی می کنند
نمی دونم چی بگم شايد گفتن ديگه سودی نداشته باشه
ولی
بدون که صدات بسيار زيباتر از سکوتته ، ای بهترينم
اما افسوس
که نمی دونی و نمی خوای که بدونی
شايد . . .
بازم بايد عادت کرد
ولی
نمی دونستم
اينقدر زود از کنارم می ری
نمی دونستم
زود ازم دل می کنی و ميری
نازنينم
ای کاش با رفتنت غم دنيا رو تو سرم خراب نمی کردی
ای کاش می فهميدی که چقدر خاطره تو برام عزيزه
خوب تو که گفته بودی برای هميشه کنارم می مونی ؟
تو که گفتی می خوای عشقتو نثارم کنی ؟
ای کاش می دونستم قراره خيلی زود بشم يه دختر تنها

تمام آرزوم اين بود که
ای کاش هيچ وقت اسم تنهايی رو با خودم يدک نمی کشيدم
ولی حيف . . .
که آرزوها فقط يه آرزو هستند نه حقيقت
 

 شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده....

برای خواندن متن کامل داستان به ادامه ی مطلب بروید..