ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست

چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام

ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

قلب تو پر بود از ماه و هزاران پنجره

ماه را از پشت یک دیوار دیدن ساده نیست

بوسه هایت دلنشین و خنده هایت دلفریب

طعم تلخ این جدایی را چشیدن ساده نیست

باز هم آمد بهار اما هوا افسرده است

آه از دست زمستان هم رهیدن ساده نیست

قلب من آتش گرفت از دوریت باران من

از دل این آتش سوزان پریدن ساده نیست

پادشاه قصر قلبم حکمران با شکوه

ساده دل دادم ولی این دل بریدن ساده نیست

دوستت دارم چیست؟

دوستت دارم بیشتر از معنای واقعی کلمه دوست داشتن


دوستت دارم چون تو ارزش دوست داشتن را داری


دوستت دارم همچو طلوع خورشید در سحرگاه عشق


دوستت دارم از تمام وجودم،با احساس پر از محبت و عشق


دوستت دارم بیشتر از آن چه تصور می کنی


دوستت دارم چون چشمانت این حقيقت قلبم را باور دارد


دوستت دارم چون که یاری ام می کنی تا از این سیلاب زندگی


به راحتی عبور کنم و خودم را در دشت آرزوهایم همراه با تو ببینم


دوستت دارم فراتر از باور یک رویا و فراتر از باور یک حقیقت


دوستت دارم همچو مهتابی که شبهای تیره و تار را با حضورش


پر از روشنایی می کند

دوستت دارم...
 

آن زمان که خورشيد قلب من برای هميشه غروب کرد
آن زمان که خونی که در رگهايم جاری بود برای هميشه خشکيد
آن زمان که لبهايم برای هميشه بسته شد
آن زمان که افکارم من را تنها در ميان آسمان رها کردند
آن زمان که تنها جسمم از ميان رفت روحم به پرواز در آمد
آن زمان من مرده ام
وشب هنگام برای يک بار و آخرين بار من را در خوابت ببين
ببين که چگونه تمام استخوانهايم و تمام افکارم در گمنامی وتنهايی پوسيدند
و من از ميان رفتند
و آن لحظه من تنها يک چيز دارم
و آن خداوند يکتاست که بيشتر از هميشه به او نزديک شده
اما آنگاه مطمين باش
که برای اولين بار از نبودن تو شادانم و افسوس گذشته را نخواهم خورد
زيرا در نبود تو خداوند را در کنار خود احساس می کنم
احساسی واقعی که از تمام وجودم سر چشمه ميگيرد
کوچهايی که ميان من و تو بود از فردا نگفت
از رويای زيبای دنيا نگفت
از سبزی دست های پر محبتت هيچ نگفت
کوچه ای ساکت بود بی خروش بی عشق بود
نميدانم چرا؟
کوچه ای که ميان من و تو بود زيبا نبود
 

عطر باراندر کوير آرزو يم عطر باران مي رسد
سبزه قامت مي کشد بوي بهاران مي رسد

سايبان امن من مي آيد از شرق خيال
سبز و رنگين ، پر طراوت ، دست افشان مي رسد

ماه من مي تابد از ژرفاي شب هاي سياه
با نگاه شعله وارش در شبستان مي رسد

با حضور سبز او ديوار غم ريزد فرو
فصل پايان خيالات پريشان مي رسد

بر دل خاکستري ام مي نويسم نام او
باغ مي گردد دلم اين غصه پايان مي رسد
 

 رميده
نمی دانم چه می خواهم خداي
به دنبال چه می گردم شــب و روز
چه می جـــويد نـــــــگاه خســـته من
چرا افسرده است اين قــــــــلب پرسوز
ز جمع آشنايان می گــريزم
به كنجی می خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تيرگی ها
به بيمار دل خود می دهم گوش
گريزانم از اين مردم كه با من
بظاهر همدم و يكرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دوصد پيرايه بستند
از اين مردم، كه تا شعرم شنيدند
برويم چون گلی خوشبو شكفتند
ولی آن دم كه در خلوت نشستند
مرا ديوانه ای بدنام گفتند
دل من، ای دل ديوانه من
كه می سوزی ازين بيگانگی ها
مكن ديگر ز دست غير فرياد
خدارا، بس كن اين ديوانگی ها

ما که رفتیم ولی یادت باشه دیوونه بودیم


واسه تو یه عمر اسیر تو کنجه این خونه بودیم


ما که رفتیم ولی این رسمه وفداری نبود


قصه ی چشمای تو واسه ما تکراری نبود


ما که رفتیم حالا تو میمونی و عشقه جدید


میدونم چند روز دیگه میشنوم جدا شدید


ما که رفتیم ولی مزده دستای ما این نبود


دله ما لایقه اینکه بندازیش زمین نبود


ما که رفتیم ولی کن قدرتو دونسته بودیم


بیشترم خواسته بودیم ولی نتونسته بودیم


ما که رفتیم ولی دل ندادیم به عشقه کاغذی


لااقل میومدی پیشم واسه خداحافظی.......